Isabelle van Alebeek
Volgens Isabelle zijn dingen vaak enger in je hoofd. Met een ‘free hugs’-sticker op haar brievenbus strooit ze met liefde in haar omgeving. Ze gelooft sterk in de kracht van zelfvertrouwen, en gaat een beetje rebelsheid niet uit de weg. ‘Als iedereen maar doet zoals anderen het doen en geen vragen stelt, zal dat geen vernieuwing brengen.’
Naam: Isabelle van Alebeek
Leeftijd: 40 jaar
Beroep: lerarenopleider gezondheidszorg & welzijn, en zzp’er als coach
Hoelang in Noord: in oktober 2 jaar
„Eerst woonde ik in Delft, maar omdat ik zo graag een huis met een tuin wilde ben ik gaan zoeken in Tilburg, waar ik ook werk. Ik vond een lotingswoning in Noord, perfect voor samen met mijn zoon (9) en dochter (7). Ik heb toen heel veel gemanifesteerd, ben zelfs in Street View al door de straten gaan lopen, en toen ben ik het geworden!”
„Wat betreft co-ouderschap was het in het begin nog lastig, want hun vader woonde nog in Delft. Wederom ben ik toen gaan manifesteren, want hoe fijn zou het zijn als hij ook naar Tilburg zou komen? En jawel; hij ontmoette online een Tilburgse, heeft zijn huis verkocht en woont nu ook hier.”
„Die passie uit zich ook in mijn liefde voor Braziliaanse Zouk. Dat is een partnerdans waar ik alles in kwijt kan. Maar ik dans ook graag gewoon in de woonkamer, hoor. En om de zoveel tijd organiseer ik ecstatic dance-feestjes met vrienden. De eerste keer dat ik bij zo’n feestje in Amsterdam was, dacht ik dat ik was beland bij allemaal psychiatrische patiënten die hun medicijnen nog niet hadden gehad. Het was allemaal zo vrij, bijna absurd!”
„Nu sta ik daar zelf tussen. Je begint met een soort openingsritueel om met elkaar af te stemmen en tot jezelf te komen. Daarna ga je dansen voor ongeveer twee uur. Daarna sluit je het ook weer samen af. Voor mij is het echt een feestje. We drinken geen alcohol, eigenlijk alleen water en thee, en iedereen danst op zijn eigen manier. Je kunt alleen dansen, of juist met elkaar: alles mag. Door de muziek kom je er vanzelf achter hoe jij je wilt uitdrukken.”
„De wereld is heel erg veranderd in de afgelopen anderhalf jaar. Ik heb mij daar echt zorgen om gemaakt, vooral rondom mijn kinderen. Zo’n periode van ruim een jaar is bij mijn dochter gewoon een zevende deel van haar leven, dat maakt meer impact dan je denkt. Ze zijn in die periode heel erg in angst gedrukt: volwassenen werden opeens bang voor elkaar, namen afstand. En dat terwijl ik juist heel erg voor verbinding ben: op mijn brievenbus zit een sticker geplakt met ‘free hugs’. Pasgeleden las de postbode de sticker, dus ik vroeg, ‘Wil je er een?’. Toen riep hij ‘Ja!’, dus toen gaf ik hem een knuffel. Hij vrolijkte daar echt van op!”
„Gelukkig voel ik ook veel vertrouwen in de toekomst en de kinderen. Ik geloof heel sterk dat iedereen met een eigen plan hier op aarde komt, en dat betekent dat ook mijn kinderen hier doorheen gaan komen. Op dit moment ben ik daar veel mee bezig, nog vertrouwen krijgen. Zowel in mijzelf als in mijn lichaam, maar ook in het verloop van het leven.”
Ook hierbij heeft corona een rol gespeeld: ik kwam in contact met andere ouders die zich zorgen maakten over het effect van de maatregelen op de kinderen. Een gevoel van twijfel zie ik dat als uitnodiging om na te gaan wat ik er nou écht van vind. We hebben met elkaar een brief geschreven aan de school, en zijn herhaaldelijk met de directeur in gesprek gegaan om toch kritisch te blijven. Als je vragen blijft stellen en voor jouw eigen waarheid staat, kun je pas vernieuwen en in je eigen kracht blijven staan. Die rebelsheid is noodzakelijk als je dingen wilt veranderen. Je moet dat soort dingen juist doen, want uiteindelijk zijn ze enger in je hoofd.”